جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳
   

وظیفه مردم در قبال خانواده در جامعه مدنی (۱۸)

بازگشت به فهرست

بسم الله الرحمن الرحیم

وظیفه مردم در قبال خانواده در جامعه مدنی

در جامعه مدنی که زندگی به صورت قانون مندانه سپری می گردد برای اعضاء خانواده که واحد کوچک جامعه است، وظائف مشخصی؛ تعیین گردیده است که عمل به آن سبب می شود تا محیط خانواده از یک صفا و صمیمت روح افزایی برخوردار باشد و نیز اعضاء خانواده با نظم و ترتیبی که بر آن جو حاکم است به تدریج به سوی کمال و تعالی به پیش می روند. در رأس خانواده پدر قرار دارد که وظائف و مسئولیت های سنگینی به عهده وی است که در برابر خداوند متعال پاسخ گو خواهد بود. اولین وظیفه پدر در رابطه با اعضاء خانواده، تأمین معاش است تا با فراهم آمدن امکانات بتوانند به تعالی دین، دانش و منش خود بپردازند که البته پدر در برابر این تلاش از پاداش قابل ملاحظه ای برخوردار خواهد بود همان گونه که امام صادق علیه السلام فرمود: الکاد علی عیاله کالمجاهد فی سبیل الله – مردی که برای معاش عیال خود تلاش می کند مانند جهادگر در راه خدا می باشد. بدیهی است این پاداش آنگاه تحقق میابد که ولی خانه به طور مخلصانه و از راه حلال در عرصه های مختلف تأمین معاش نماید و از حرام و درآمدهای نامشروع اجتناب کند و در کنار آن نیز اولویت را به عبادت و بندگی الهی بدهد؛ به عبارت دیگر وظائف بندگی، رعایت حلال و حرام و نماز اول وقت با حضور قلب را فدای زندگی نکند که اگر چنین کرد نه تنها به وظیفه خود عمل نکرده که خسران و حسرت نهایی را برای خویش به همراه دارد چراکه عمر خود را صرف کرده و در نهایت پیر و فرسوده شده لکن نتیجه مقبولی در صرف عمر شبانه روزی به دست نیاورده بلکه می گوید: تبه کردم جوانی تا کنم خوش زندگانی را – چه سود از زندگانی چون تبه کردم جوانی را بنابراین پدر که مسئول نخست خانواده است در جامعه مدنی آنگاه موفق است که به فرموده امیرالمؤمنین علی علیه السلام : رحم الله امرء عرف من این و فی این و الی این – خدا رحمت کند آن مردی را که حساب دستش باشد و بداند از کجا شروع کرده و الان در چه وضعیتی است و به کجا خواهد رفت یعنی زندگی، جریانی است در سه مقطع – آغازین، میانه و نهائی – و رستگار کسی است که پیوسته به سوی کمال خود و زیر مجموعه اش در حرکت باشد. وظیفه دوم ولی خانه یعنی پدر در کنار تأمین معاش که مهم تر می باشد، تعلیم بندگی و اخلاق و آداب و روسوم انسان زیستن است . در جامعه بربر و بی تمدن خانواده از انسانیت به دور است و لذا هر کس با ذوق و سلیقه و تمایلات نفسانی خود رشد می کند و در نتیجه در مقاطعی از زندگی با خشونت های خطرناکی روبرو می گردند و اصولاً اعضاء مفیدی برای خود و دیگران نخواهند بود از این رو قرآن کریم به عنوان آئینِ الهیِ زندگیِ مدنیِ بشر به اولیاء هشدار می دهد ومی فرماید: یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلیکُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَهُ عَلَیْها مَلائِکَهٌ غِلاظٌ شِدادٌ لا یَعْصُونَ اللَّهَ ما أَمَرَهُمْ وَ یَفْعَلُونَ ما یُؤْمَرُونَ ( تحریم/۶ ) ای اهل باور -آئین متمدن الهی- خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن آدم ها و سنگ ها می باشد حفظ کنید که مراقبین آن فرشته های سرسختی هستند که از فرمان الهی سرپیچی نمی کنند و به آنچه دستور داده شده اند عمل می کنند. این آیه، اخطاری است به جامعه مدنی که گوش شنوا دارد و می فرماید، در انجام وظائف محوله ولائی، کوتاهی نکنید چرا که خطر در پیش است. البته جامعه بربر در برابر این دستورها، بی تفاوت یا بی اعتناء است و قهراً بسوزند چوب درختان بی بر – سزا خود همین است مر بی بری را

تاریخ چاپ: ۲۹ آبان ۹۳